01greg Opublikowano 8 Listopada 2005 Udostępnij Opublikowano 8 Listopada 2005 Historia zbawiynia po naszymu (czyli po ÂślÂąsku)Kiej tak czytom w Biblii Âło raju jak tam Adam z EwÂą siĂŞ Âżyli, to siĂŞ myÂśla, Âże ten fto pisoÂł Biblia musioÂł byĂŚ chyba z Vaterlandu, bo pisze Âże boÂł to ogrĂłd na wschodzie. Niekiere gĂłrole godajom, Âże tyn caÂły raj to boÂł u nich w gĂłrach. No, ale przeca koÂżdy ÂŚlÂązok wiy, Âże tak na prowdy to Raj boÂł tu u nos, na ÂŚlÂąsku. A boÂło to tak...BoÂło to niy tak blank downo, ale niy boÂło jeszcze u nos Âżodnyj gruby, ani huty, ale boÂło kupa zielonych drzew, zwierzyny i ludzie Âżyli siĂŞ szczyÂśliwie, bo PonbĂłcek wzion i wszystko stworzoÂł: sÂłoĂące kiere ÂświyciÂło po Âłoczach, modre niebo, zielone lasy, lÂąki, pola, ptoki co furgajom po niebie, poÂłno zwierzyny w tych lasach i we wodzie.Na koniec PonbĂłcek pedzioÂł do swoich kamratĂłw: poĂŚcie weznymy i jeszcze stworzymy coÂś nojlepszego chocia to wszycko jest takie piykne, teroz stworzymy cosik na nosz Âłobroz: stworzymy ludzi. Kiej to wszystko jest takie piykne to jak weznymy i stworzymy ludzi, i bydom Âłone sam z nami miyszkac to zoboczcie sie jakie Âłone bydom szczĂŞÂśliwe. Domy im to wszycko. Zapytocie siĂŞ do kogo tyn PonbĂłcek godoÂł kiej jeszcze Âżodnego czÂłowieka niy stworzoÂł. Z PonbĂłckiem byÂło tak trocha dziwnie. Bo ich boÂło trzech.Pierwszy boÂł tak jakby najrozsÂądniejszy i najmÂądrzejszy z nich, Âłon to prawie wiedzioÂł juÂż nojprzĂłd zanim cosik siĂŞ staÂło, i Âłon wszycko planowoÂł i kierowoÂł wszystkim, skuli tego nazywali go ÂŁociec. Drugi zaÂś boÂł bardzo dobry, dlo niego wszystko co ÂŁojciec pedzioÂł boÂło ÂŚwiĂŞte i patrzoÂł durÂś jakby ino ÂŁojcowi dogodziĂŚ. Czasym kiej ÂŁojciec mioÂł jakiÂś pomysÂł coby jeszcze stworzyĂŚ, ale tak do koĂąca niy wiedzioÂł czy jest to jeszcze potrzebne, czy niy to ten drugi go namowioÂł coby to stworzoÂł. I fto wiy moÂże kiejby nie Âłon toby nos ludzi na Âświecie nie boÂło. ÂŁon tak uwaÂżnie sÂłuchoÂł ÂŁojca, Âże ten go fest kochoÂł i beztó¿ nazywoÂł go Synem. Trzeci z nich boÂł jakby najmodszy i mioÂł bardzo bystry umysÂł. Kiej ÂŁojciec coÂś wymyÂśloÂł, to Âłon gibko wymyÂśloÂł jak to zrobiĂŚ i juÂż realizowoÂł tyn pomysÂł. Czasem jak Syn kajÂś wyÂłazioÂł na przechadzka, i go jakiÂś czos niy boÂło w doma, a ÂŁojciec tesknioÂł za nim to godol to niego: sÂłuchej Duszku byĂŚ taki dobry, leĂŚ i zobocz jak mĂłj synek siĂŞ daje rady, leĂŚ gibko. A tyn bardzo chĂŞtnie lecioÂł (a umioÂł fest gibko lotaĂŚ) tak Âże czasym boÂł jakby ³¹cznikiym miyndzy ÂŁojcem a Synem.I tak sie w trojka byli, a mieli tako siÂła Âże mogli wszycko zrobiĂŚ co chcieli, co im ino przyszÂło do gowy. W jednym byli bardzo podobne tak Âże ciĂŞÂżko czasem byÂło ich rozró¿niĂŚ, wszystkie byli niysamowicie piykne, Âże kiej siĂŞ paczaÂło na kieregoÂś z nich to jakiÂś taki blind bioÂł, i tak czÂłek mĂłg siedzieĂŚ i patrzeĂŚ i teÂż boÂł szczĂŞÂśliwy. WyobraÂżocie siĂŞ co to byÂło jak Âłone w trĂłjka siĂŞ spotkali. I bardzo szczĂŞÂśliwie im boÂło sam na ÂŚlÂąsku. Godali Âłone, Âże to jest Raj.No wiync uzgodnili coby stworzyc czlowieka na ich Âłobroz, Âżeby rzÂądzioÂł tymi wszystkimi rzeczami co Âłoni dlo niego stworzom. Tak jak pomyÂśleli tak zrobili, Duszek wzion trocha marasu, obkuloÂł ze wodom i wyrzeÂźbioÂł tak piyknie Âże aÂż ÂŁociec siĂŞ zachwycioÂł. Potym Syn pedzioÂł: weÂź Duszku i dej temu czÂłowiekowi trocha twoigo Âżycia, tak coby boÂł durÂś taki Âłobrotny i Âżywotny jak ty. Miyszkej w czÂłowieku i dej mu trocha naszego szczĂŞÂścia. ÂŁojciec chĂŞtnie przystoÂł na tyn pomysÂł i tak teÂż Duszek zrobioÂł. Stworzyli Âłone wiync ludzi, stworzyli chopĂłw i kobiyty (kiere byÂły jeszcze trocha piykniejsze niÂż chopy).I pedzioÂł PonbĂłcek czÂłekowi: Adam (akurat wtencos spotkoÂł Adama) daja Ci tako wolnoœÌ weÂź i rzÂądÂź tym wszystkim. Jo Âżech to stworzoÂł dlo Ciebie, ciesz siĂŞ tym wszystkim i nazywej te wszystkie rzeczy tak jak Ci siĂŞ podobo, rozmnaÂżejcie siĂŞ tyÂż tak coby jak nojwiĂŞcej ludzi mogÂło korzystaĂŚ z tego co my stworzymy. I ludzie Âżyli sie, mieli wszystkiego pod dostatkiem, to co musieli ino robiĂŚ to patrzeli na to co PonbĂłcek stworzoÂł i nazywali to i cieszyli siĂŞ tym, bo boÂło to bardzo piykne. Kiej spotkali PonbĂłcka, to byli jeszcze bardzij szczĂŞÂśliwi, bo jak siĂŞ paczaÂło na kieregoÂś z nich alibo tyÂż na nich wszystkich to aÂż czÂłowiek nie wiedzioÂł co robiĂŚ i z tego zachwytu i wdziyncznoÂści Âże ÂŁon ich stworzyÂł i za te wszystkie dary bardzo mu dziĂŞkowali, i kÂłoniali mu siĂŞ. PonbĂłcek zaÂś radowoÂł siĂŞ razym z nimi.PonbĂłcek stworzoÂł tyÂż inksze stworzenia jak anioÂły, kiere durÂś byli kole PonbĂłcka, sÂłuÂżyli mu i podziwiali teÂż wszystkie te rzeczy kiere PonbĂłcek stworzoÂł i Jego samego teÂż podziwiali, tak Âże czĂŞsto niy mogli wytrzymaĂŚ i musieli z tego zachwytu ÂśpiywaĂŚ PonbĂłckowi jaki ÂŁon jest piykny.BoÂł teÂż tam jeden anioÂł kiery boÂł coÂłkiem bystry, ino Âże ten pieron boÂł taki zowistny kiej ludzie i inne anioÂły tak PonbĂłckowi prawiyli i Âśpiywali. I pomyÂśloÂł siĂŞ: jo tyÂż jestech coÂłkiym szprytny i przeca bystrzejszy niÂż inksze anioÂły, przeca mie tyÂż by siĂŞ mogli Âłone kÂłoniaĂŚ i piyknie mi prawiĂŚ (nie pomyÂśloÂł Âłon ino fto tyÂż go boÂł stworzoÂł).No i pewnego razu wzion, jak spotkoÂł Adama jak siĂŞ przechadzali z Ewom, pedzioÂł im tak: sluchejcie ludzie jo coÂś wiym ino niy wiym cy moga wom pedziec. Adam pado: godej anioÂłku co jest grane. I ten podstĂŞpny anioÂłek pado im tak: wiym o pewnym skarbie, jest Âłon zakopany sam pod tym dzrzewym. Tym skarbem jest tako roÂślina co roÂśnie w ziymi, jak jom spoÂżyjecie, to bydziecie takie piykne jak som PonbĂłcek. TeÂż bĂŞdziecie lÂśniĂŚ takim blaskiym.Adam siĂŞ pomysloÂł Po co mi to. Mom tu wszystko co mi trza, sÂłonko mi Âświeci, Âżonka mom urodziwo, co jo siĂŞ byda mĂŞczyĂŚ kopiÂąc za jakims zielskiym? PedzioÂł to Ewie jak juÂż anioÂłek poszoÂł, ale Ewie Âłoczy siĂŞ zaÂświeciÂły i pado: Patrz bydymy takie piykne jak PonbĂłcek. Czemu PonbĂłcek niy zrobioÂł nos takimi piyknymi jak Âłon. Adam pado: Ewa tyÂś juÂż jest tako piykno, no ale przeca my sa ludzie, a Ponbocek jest ino jedyn, niy mogymy byĂŚ wszyscy Ponbockami. Ale Ewa pado: WeÂź niy pindol ino bier sie za szufla i kop. No to Adam tez tak zrobioÂł. Kiej tak kopoÂł to pado: Ewa, idÂź i zawoÂłej jeszcze Zeflika, Achima i innych kamratĂłw to nom kopanie pĂłdzie gibcij. Ewa poszÂła i opedziaÂła im co anioÂłek im pedzioÂł. Tak ich namowiyÂła, Âże chopcy tyÂż przyszli z Âłopatami i zaczynli kopaĂŚ.Za pora dni kiej mieli juÂż blank wielko ta dziura, przechodzioÂł tamtyndy PonbĂłcek. I pyto siĂŞ: Chopcy, co wy tam kopiecie? Adam ni za bardzo widzioÂł co pedzieĂŚ i godo: No, PonbĂłcku szukom tukej takich glizdĂłw coby im daĂŚ jakieÂś fajne nazwy tak jakÂżeÂś mi przykazoÂł. Ale PonbĂłcek co wiedziol wszystko godo: Adam nie pindol bo wiym co Ci pedzioÂł Lucyferek, tam niy ma Âżodnyj roÂśliny. No ale kiej chcesz to zabroniĂŚ Ci niy moga bo ÂżeÂś niy jest moim niywolnikiem.Jak PonbĂłcek poszoÂł Ewa godo: Widzisz, cosik tam musi byĂŚ, a PonbĂłcek niy chce coby my byli takie urodziwe jak Âłon, kopiymy dalij. I tak ludziska kopali i kopali, aÂż po jakimÂś czasie dziura byÂła tako g³êboko, Âże ludzie zÂłazili do nij pora godzin, kopali godzinka i zaÂś musieli wyÂłaÂźiĂŚ na wieczerzo.Wtedy Lucyferek pedzioÂł do ludzi: SÂłuchejcie moÂże wy nie wyÂłaÂźcie stÂąd, a jo byda wom codziennie donosioÂł jedzenio i wszystkiego co bydziecie potrzebowali. Ta roÂślina musi byĂŚ juÂż kajÂś tutej, za pora dni, no najdalij za tydzieĂą powinniÂście na nia trafiĂŚ.I tak mijoÂł czas, ludzie przyzwyczaili siĂŞ do nowych warunkĂłw, chocia cierpieli bo zaczynli chorowaĂŚ na Âłoczy, kiere byÂły przyzwyczajone do ÂświatÂła sÂłonecznego. Najgorsze z tego wszystkiego byÂło to, Âże zaczĂŞli ludzie umieraĂŚ, bo nie mieli tam takich warunkĂłw do Âżycio jakie mieli na wiyrchu kaj niy umierali. Lucyfer donosioÂł im wszystkiego co potrzebowali, ale kozoÂł siĂŞ ludziom kÂłoniaĂŚ przed sobom jak kiedyÂś kÂłoniali siĂŞ PonbĂłckowi. CoÂż mieli ludzie robic kÂłoniali mu siĂŞ choĂŚ nie byÂły to takie same radosne ukÂłony jakie oddowali PonbĂłckowi, wyjÂścia jednak nie mieli. Chcieli dokopaĂŚ siĂŞ do skarbu, ktĂłry pozwoloÂł by im dorĂłwnaĂŚ PonbĂłckowi, poza tym nie wiedzieli co mieliby mu pedzieĂŚ, nie boÂło ich tyla czasu na powierzchni, juÂż prawie zapomnieli jak Âłon wyglÂądo. TĂŞsknili tyÂż do niego, ale jednak bardzij chcieli wykopaĂŚ te zielsko.JakoÂś uÂłoÂżyli siĂŞ Âżycie pod ziemiom, pokopali sie takie komory kaj prĂłbowali normalnie ÂżyĂŚ, mnoÂżyli siĂŞ, a dzieci kiere siĂŞ rodziÂły niy wiedziaÂły czy ta legynda o PonbĂłcku to prowda, abo ino tako historyjka. Jedyne ÂświatÂło jakie znali to boÂł ogieĂą, kiery ludzie rozpolali z drzewa co im Lucyfer przynosioÂł, a wlaÂściwie nie Âłon ino wszyskie pomocniki co ich sie najon.Czasem kiej ludzie podÂłazili do tego g³ównego szybu jaki wykopali, slyszeli woÂłanie z wiyrchu, ale nikt nie chcioÂł wierzyĂŚ tym kiere te woÂłanie sÂłyszeli. To PonbĂłcek woÂłoÂł do ludzi, coby wyÂłazili z tyj dziury, na wiyrch. Ludzie zoboczyli co kiejby na prowdy Âżyli na wiyrchu jak sÂłyszeli w legyndach to boÂłoby im chyba lepij ale byli juÂż tak gÂłymboko, Âże ino niykiere ludzie sztudiowali insztrukcje jak wylyÂź na wiyrch, ale tak na prowdy to juÂż nawet te co to sztudiowali to niy wiedzieli jak siĂŞ wydostaĂŚ, bo to boÂł taki skomplikowany systym korytarzy, Âże niyjedyn sie tam stracioÂł. Ale ludzie chciyli wierzyĂŚ co kiedyÂś udo im sie wylyÂź i przyÂłazili do nich po porady i zbiyrali sie coby dysputowaĂŚ Âło tyj drodze na wiyrch i Âło tym co pedzieĂŚ PonbĂłckowi jak juÂż tam wylejzom. BoÂła tyÂż tako grupa ludzi co niy kopali, ino sztudiowali insztrukcje, tych co kopali w starych czasach i tych co sÂłyszeli gÂłos PonbĂłcka przy g³ównym szybie. ÂŁone nazywali sie faryzuesze i pedzieli, Âże niykire z nich sÂłyszeli jak ftoÂś z wiyrchu woÂłoÂł, Âże sam przidzie i wyciÂągnie ich z biydy.A na wiyrchu PonbĂłcek boÂł bardzo smutny Âże ludzie Âłod niego poszli i siedzom w dziurze, niy takigo Âżycio Âłon chcioÂł dlo ludzi, chcioÂł Âżeby byli Âłone szczĂŞÂśliwe. A Lucyfer ÂśmioÂł siĂŞ z PonbĂłcka i godoÂł mu: Ludzie wolom mie i robiom to co jo im koÂża.I tak mijoÂł czas a PonbĂłcek - szczegĂłlnie ÂŁojciec boÂł bardzo smutny, nikt niy reagowoÂł na jego woÂłanie. W koĂącu PonbĂłcek - Syn godo: ÂŁojciec sÂłuchejcie jo wezna i pĂłjda tam na dó³ i powiym ludziom, co ty sam siedzisz smutny i wtedy Âłone na pewno zostawiom te kopanie i wylejzom.ÂŁojciec aÂże siĂŞ rozpÂłakoÂł, bo z jednyj strony niy chcioÂł siĂŞ rozstowaĂŚ z Synkiem kierego tak kochoÂł, a z drugij strony bardzo chcioÂł coby ludzie wyleÂźli i przebywali z nimi. Jak to ÂŁojciec kiery wiedzioÂł wszystko pedziol: Synku, ale anioÂł ciymnoÂści z jego sÂługami, kiere nie kopiom ino dostarczajom ludziom jedzynio i drzewa niy pozwolom Ci cobyÂś ich wzion, bydom Ci robiĂŚ ró¿ne ÂświĂąstwa i w koĂącu Cie zabijom. Synek godo na to: Jak bydzie tak Âźle to poÂślesz mi Duszka, w koĂącu to Ty jestÂżeÂś ÂŁojcem i Panem i moÂżesz mi posÂłaĂŚ Duszka coby mie ÂłobudziÂł.ÂŁojciec kiery wiedzioÂł jak bardzo ludzie skrzywdzom jego ukochanego Syna, wiedzioÂł Âże niykiere ludzie w ogĂłle nie uwierzom jego sÂłowom, dÂługo myÂśloÂł, ale w koĂącu siĂŞ zgodziÂł i pedzioÂł mu tak: Synku - czĂŞsto przyÂłaÂź pod g³ówny szyb, tam kaj ludzi niy ÂłaÂżom, jo tyÂż byda przyÂłaziÂł pod szyb i tak bydymy siĂŞ sÂłyszeĂŚ. Jak niy bydzie Cie przez trzy dni to jo zaroz poÂśla Duszka po Ciebie. UwaÂżej na siebie.Syn zloz w ciemnoÂści do ludzi, Âżeby ich wyciÂągn¹Ì na wiyrch, do PonbĂłcka. SzoÂł w dó³ coÂłki miesiÂąc, i bardzo siĂŞ dziwiÂł, Âże ludzie mogli tak g³êboko siĂŞ zakopaĂŚ w poszukiwaniu czegoÂś czego niy ma.I tak doszoÂł PonbĂłcek do piyrwszego skupiska ludzi. Kiej Âłoni go zoboczyli niy wiedzieli skÂąd Âłon wzion takie bioÂłe szaty, myÂśleli, Âże moÂże Lucyfer wymyÂśloÂł jakiÂś nowy proszek do pranio, abo co. Ale kiedy Âłon napoczon im ÂłopowioadaĂŚ o ÂŁojcu, jak Âłon ciyrpi na wierchu i jak czeko na nich to starsi przypomnieli sie o dawnych czasach kiej miyszkali w szczesliwych warunkach. ÂŁopowiadoÂł im tyÂż, jak piyknie jest na wiyrchu i Âże ludzie tam niy umierajom. Niykiere z ludzi uwierzyli Ponbockowi, bo Âłon mioÂł tako siÂła, kiej ftoÂś boÂł chory i pedzioÂł PonbĂłckowi: Jo wiym co ty kiejbyÂś ino chcioÂł to mie mogesz ulyczyĂŚ. A PonbĂłcek robioÂł to chĂŞtnie. I ÂłazioÂł po wszyckich skupiskach kaj ludzie mieli swoje nory i namowioÂł ich, jak piyknie jest na wiyrchu, pedzioÂł im co Âłon stamtÂąd przyszoÂł, ale musioÂł iœÌ przez coÂłki miesiÂąc. Wtenczos kupa ludzi pedziaÂła: Jezusicku dyĂŚ to musi byĂŚ prowda, Âłon jest taki piykny i wszystkim tyÂż robi same dobre rzeczy. I Âłazili za nim sÂłuchali jak Âłon piyknie im godoÂł jak mogliby ÂżyĂŚ kiejby ino Âżyli na wiyrchu.Kiej to zoboczoÂł Lucyfer wÂściyk siĂŞ strasznie i pedzioÂł tym co dla niego robiyli, Âże jak ludzie wylejzom to nici z ich zapÂłaty. I zaczynli Âłone podburzaĂŚ ludzi coby mu niy wierzyli. Tak samo te co czytali insztrukcje, godali sie: Jak wszyscy stÂąd pĂłjdom to kto bydzie przyÂłazioÂł do nos po porady. I godali ludziom: Nie wierzcie tymu Âłoszustowi.Ale ludzie niy byli takie gupie, widzieli co jest grane, Âże Jezus (bo tak go nazywali) godo prowda. ÂŁazili wiync za nim, po caÂłyj podziymnyj krainie i gÂłosiyli dobro nowina: Âże PonbĂłcek czeko na nos, Âże jest lepsze Âżycie Âłod tego co momy tutej, Âże Jezus piyrszy przeszoÂł ta droga i my tyÂż mogymy dobrze przygotowani pĂłjœÌ i dojœÌ na som wiyrch.Jako, Âże ta podziemno kraina byÂła coÂłkiem wielko trzy lata trwaÂło zanim wszystkim ludziom opedzieli dobre wieÂści. W tym czasie poÂłno ludzi ÂłazioÂło razym z nim, ale takich wybranych to mioÂł Âłon dwunastu i im wszycko na ÂłosobnoÂści tÂłumaczoÂł. PedzioÂł im tyÂż, Âże faryzeusze nie zgodzom sie na jego nauka i w koĂącu po wielu ciyrpiyniach go zabijom. PedzioÂł im tyz Âżeby sie fest niy przejmowali bo potym jak go zabijom, za trzy dni ÂŁociec, kiery jest Panym Âżycia i Âśmierci poÂśle mu Duszka i tyn go Âłobudzi. Ale kiedy jego ucznie zoboczyli jaki Âłon boÂł popularny i wiela ludzi przyÂłazioÂło na jego nauli to myÂśleli, Âże Âłon tak ino godo.Na koniec doszli do stolicy krainy ciemnoÂści i tam byli najwaÂżniejsi faryzeusze i ludzie chcieli sie dowiedzieĂŚ co Âłone myÂślom o Jezusie. Ale Âłone boli sie po piyrwsze tego, Âże stracom swoje ÂźrĂłdÂło utrzymania, po drugie wiedzieli, Âże anioÂł ciymnoÂści niy jest za tym Âżeby wyÂłaÂźiĂŚ na wiyrch i boli sie, Âże nie bydzie on im dostarczoÂł wiyncyj jedzenia i drzewa na opaÂł. Powiedzieli wiync, Âże Jezus to jest Âłoszust i darmozjad, a jak godo ich prawo takigo trzeba zabiĂŚ.Ludzie niy wiedzieli co majom pocz¹Ì, przez dugie lata to faryzeusze godali im jak majom sie staraĂŚ Âżeby dostaĂŚ sie na wiyrch. Co prowda za duÂżo z tych ich porad niy wynikaÂło, ale sie starali. I tak faryzeusze im namydlili Âłoczy, Âże w koĂącu wziynli i aresztowali Jezusa, a potym chocia niy mogli mu nic zÂłego udowodniĂŚ wziynli i go zabili.W czasie kiedy Jezus ÂżyÂł czĂŞsto ÂłaziÂł pod g³ówny szyb Âżeby byĂŚ bliÂżej ÂŁojca, rozmawioÂł z nim, tak jak sie umĂłwili. Teroz kiej go zabili i przez trzy dni Jezus nie przychodzioÂł pod szyb, ÂŁojciec pedzioÂł: Duszku, byda musioÂł tutej som zostaĂŚ, idÂź i przyprowadÂź mojego Synka sam nazod, na wiyrch, a jak trzeba bydzie to pomó¿ ludziom.Duszek polecioÂł tak wartko jak ino umioÂł. I juÂż boÂł przy Synu i budzi go: Wstowej, Âśpiochu - juÂż trzy dni sam leÂżysz, coÂś ty robioÂł? Jezus wstoÂł, ucieszoÂł sie na widok Duszka, i godo: potym Ci wszystko Âłopowiym, poĂŚ przedstawia Cie moim uczniom, bo Âłone muszom byĂŚ fest smutne.I rzeczywiÂście kiej przyszli do uczniĂłw, a Âłone sie zamknyli w laubie na ÂłogrĂłdkach, bo sie boli tych pierzyĂąskich faryzeuszĂłw, to te niy mogli uwierzyĂŚ, bo same widzieli jak Âźli ludzie go przebili i zabili.Wtedy Jezus im pedzioÂł: Nie bĂłjcie sie bo to jo jestech, nie Âżodyn duch. To jest Duszek, kiery jest tyÂż w wos. Bo jak my wos stwarzali to Duszek tchnoÂł na wos, tak, Âże mocie Âżycie. Teroz musza juÂż iÂśc do ÂŁojca bo mu sie tam mierznie bezy mie. Ale sÂłuchejcie, idÂźcie i godejcie wszystkim Âło tym co ÂżeÂście widzieli i sÂłyszeli. Jo ida, ale Duszek jak mie Âłodprowadzi na wiyrch to zaÂś sam do wos przyjdzie i tak bydymy razym, bo Âłon jest taki som jak jo. On wom wszsytko dokÂładnie powiy jak mocie iœÌ Âżeby dojœÌ na wiyrch.Tak tyÂż uczniowie zrobiyli, ale dopiero po piyĂądziesieĂąciu dniach kiej Duszek na prowdy przyszoÂł do nich, i wtedy koÂżdy mĂłg tak piyknie godaĂŚ o PonbĂłcku. Bardzo wiela ludzi im uwierzyÂło i nazwali sie KoÂścioÂłym.Niekiere zaczynli wyÂłaziĂŚ na wiyrch, ale boÂła to droga trudno i niebezpieczno. Pamiyntejcie, Âże PonbĂłcek jak obroÂł ludzko postaĂŚ to zÂłazioÂł na dó³ coÂłki miesiÂąc, no a na wiyrch to jeszcze gorzyj. Po drodze czekali jeszcze sÂługi anioÂła ciymnoÂści kiere chcieli tych co wyÂłaÂżom wciepn¹Ì nazod na som dó³. I tak ludzie zaczynli wyÂłaziĂŚ niy pojedynczo, ino zbiyrali sie w grupy po 15-20 ludzi i szli na wiyrch. Wiecej ich niy moglo isc na roz, bo drabinki kiere byÂły, nie byÂły takie blank nowe, i mogly sie urwac. Niy wszyscy tyz chcieli wylazic bo, abo niy wierzyli ze tam na prowdy jest jakis inny swiat, abo boli sie tyj drogi, abo byli za lyniwe, abo tyz niy chcieli zostawiac tego wszystkiego co sam na dole mieli, ciemnych nor w kierych miyszkali, ognia przy kierym sie grzoli.Jednak Duszek dziaÂłoÂł i bardzo wielu ludzi wyruszyÂło, a Âłon jeszcze pedzioÂł, Âże bydzie tak dÂługo dziaÂłoÂł aÂże wszyskie ludzie wylejzom na wiyrch. A Syn biere koÂżdego jednego co wylezie i myje z wszyskich tych brudĂłw kiere na dole byli normalne. Te zaÂś co wyleÂźli Âżyjom sie w sÂłonku, i mogom na codziyĂą widzieĂŚ PonbĂłcka, a Âłon sie fest cieszy z kozdego jednego kiery wylezie z tych ciymnoÂści i zaroz jak go Syn umyje daje mu bioÂło szata i godo: Siednij sie sam ze mnom do wieczerzy, jydz, pij i raduj sie, bo bydymy razym juÂż na zawsze. Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
kudlaty_bytom Opublikowano 9 Listopada 2005 Udostępnij Opublikowano 9 Listopada 2005 fajne Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
Gość Opublikowano 9 Listopada 2005 Udostępnij Opublikowano 9 Listopada 2005 tak przy okazji podobno ma wyjsc biblia po slasku :-) Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
01greg Opublikowano 9 Listopada 2005 Autor Udostępnij Opublikowano 9 Listopada 2005 tak przy okazji podobno ma wyjsc biblia po slasku Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
Gość Opublikowano 10 Listopada 2005 Udostępnij Opublikowano 10 Listopada 2005 slyszalem ze sa takie plany ale kiedy wyjdzie albo nie mowili albo nie pamietam :-) :wink: Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
MarianKa Opublikowano 10 Listopada 2005 Udostępnij Opublikowano 10 Listopada 2005 a zna ktos takÂą historyjke o Adamie i Ewie, co sie koĂączyÂła:I pedzioÂł Ponbocek do szatana - IdÂź weg, ty pieroĂąsko szlango. I w¹¿ boÂł ap.Nie mogĂŞ tego nigdzie znaleŸÌ, a byÂło dobre. Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
01greg Opublikowano 10 Listopada 2005 Autor Udostępnij Opublikowano 10 Listopada 2005 MarianKa jak znajdziesz to zapodaj lubie takie chistoryjki Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
Rekomendowane odpowiedzi
Dołącz do dyskusji
Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.